Veda Busesi

Millet olarak beceremediğimiz işlerin başında gelir veda etmek. Bunu en net şekilde gördüğümüz yerler futbol sahaları belki de. Sürekli yaşadığımız bir durum bu, Galatasaray taraftarıysanız ne demek istediğimi muhtemelen daha iyi anlıyorsunuz. Bu takıma senelerce emek vermiş oyuncular hem kendi tavırları, hem yönetimlerin iş bilmezliği, hem de taraftarın umursamazlığı sebebiyle bir türlü hak edene hak ettiği gibi veda edemedi Galatasaray tribünleri. Buna Hagi'den tutun Hakan Şükür'e, Ergün Penbe'ye kadar herkes dahil. Esas payı ben de yönetimlere biçiyorum elbette. Tepkilerden çekinip son ana kadar hiçbir şey söylemeyip hem futbolcuyu hem de taraftarı zor durumda bırakmak doğru ve ahlaki bir yaklaşım değil. Bugünkü garip medya düzeninde en az hasarla işi kotarmak için doğru belki ama olması gerekenin bu olmadığı çok açık.

Bunda tek sorumlu yönetimler de değil açıkçası, Galatasaray özelinde futbolcuların payını es geçmemek lazım bu konuda. İnatla futbolu bırakmayacağını ilan edip Galatasaray sonrası oynayacak takım bulamayan futbolcuların tavırları da en az yönetimler kadar problemli. Özellikle Hakan Şükür'ün geçen sezon takındığı tavır beni en çok üzenlerden biridir. Futbolculuğuyla, saha içi davranışlarıyla, Galatasaraylılığıyla benim için bir çocukluk kahramanıydı Hakan Şükür. Futbol hafızamın en güzel anıları onun golleriyle süslüdür. Ona 38 yaşına kadar forma vermiş kulübüne bu fırsatı vermeliydi, verebilmeliydi Hakan Şükür. Altyapıdan yetişen ve bütün kariyeri boyunca Galatasaray'da oynamış kaptan Bülent Korkmaz'a verilmemiş olan şans ona verilmişti. Bir ilk olacaktı belki de ama olmadı, onun vedası da hüzünlü oldu.

Anılara tekrar girmeyelim fazla uzatmadan, günümüze dönelim. Bu konuyu esas gündeme getiren büyük futbolcu, büyük insan Tugay Kerimoğlu'nun stadyumda alacağı teşekkür plaketi. Blackburn'deki olağanüstü vedayı hep beraber gördükten sonra Tugay'ın kariyerini Galatasaray'da bitiren birçok oyuncudan daha iyi uğurlanacağına eminim, böyle bir sinerjinin oluştuğunu görüyorum, en azından görmek istiyorum. Ancak bence mesele sadece Tugay'a veda etmek değil. Tugay kadar değerli olduğuna inandığım bir oyuncumuz daha veda edecek Galatasaray'a ligin son maçında, o da Hasan Şaş.
Galatasaray'ın 2000 sonrası kazandığı her şampiyonlukta büyük pay sahibi olan Hasan Şaş. Profosyonel bir oyuncu olamadı hiçbir zaman belki ama gerektiğinde bir adım öne çıkıp saha içi liderliğini kotarabilen adam oldu, Galatasaray azminin, mücadelesinin simgesi oldu. Bugünlerde içi boşaltılan kavramlardan biri olabilir bu ruh meselesi ama gerçekten sahaya bu enerjiyi getirebilen bir adamdı Hasan Şaş. Tüm bunların dışında gerçek anlamda bir takım taraftarı olan ender futbolculardan biriydi Hasan, laf olsun diye söylemiyorum bunu. Futbolcuların dünyası bizimkilerden çok farklı, her ne kadar onları birer kahraman gibi görsek de çoğu oyuncu bu işi meslek olarak yapıyor ve kariyerinin onu getirdiği takımlarda oynuyorlar. Hasan Şaş ise her zaman farklı bir yerde durmuştur bu anlamda.

Son dönemde futbolu artık profosyonel düzeyde oynayacak hali yoktu Hasan'ın, bunu biliyoruz. Aslında Bülent hoca ısrarla onu kurtarıcı olarak oyuna sokmasa bu kadar tepki almayacaktı ama Hasan Şaş bir şekilde taraftarın önünde başarısızlığı getiren düzenin simgesi oldu. Belki de öyledir, bilinmez ama en azından bize 'O An'ı yaşatan bu insana kelime anlamıyla vefa borcumuz var. Vefa deyince nasıl oynarsa oynasın ömür boyu bol sıfırlı sözleşmeler önermek algısı ortaya çıkıyor, aslında öyle değil. Vefa dediğiniz biraz dürüstlük, biraz onore etme ve düzgün ve hak edilen biçimde bir vedadır, fazlası değil. Bunu yapmayı artık öğrenmemiz gerekiyor, Tugay'a Blackburnvari bir veda ederken Hasan'ı da es geçmemek gerek. Benim için son haftadaki en önemli detay bu olacak...