Bosna 1-1 Türkiye || Yazık...

İspanya, Bosna, Belçika, Estonya, Ermenistan. Kura çekimini canlı izlemiştim o zaman, gruptan pek hoşnut kalmamıştım. İspanya bir yana yükselişte olan bir Bosna, her daim bize çelme takan bir ekip olmuş Belçika, bize ters gelen savunma ağırlıklı futboluyla Estonnya ve siyasi olarak sorunlu olduğumuz Ermenistan. Yine de İspanya'nın ardından rahatlıkla çıkacağımızı düşünüyordum, Bosna ve Belçika deplasmanı hariç bileğimiz bükülmemeliydi şu grupta. Olmadı. Estonya'ya dışarda, Belçika'ya içerde verilen puanlar ekstra oldu. Bunu telafi etmek içinse alınacak ekstra bir puan lazımdı, onu da Sami Yen'de tanık olduğum İspanya maçıyla kaçırdık, Bosna önüne zor bir galibiyet için çıkmak zorunda kaldık. Deplasmanda Bosna'dan alınacak bir puan fazla fazla yeterli olmalıydı bize.

Kendisinden 4 puan aldığınız rakibiniz sizin 4 puan önünüzdeyse bu işte bir gariplik vardır, bu garipliği yaratan da bizim milli takımımzdır. 2002 sonrası yaşadığımız travmadan hiç ders almamışız, almadık. Siz iki turnuvaya üst üste çıkamıyorsanız uluslararası alanda kimse sizi kaale almaz, siz istediğiniz kadar Avrupa/Dünya üçüncüsüydük deyin. Elemelerde kapasitesinin bu kadar altında performans gösteren kaç Avrupa ülkesi sayabiliyoruz Türkiye'nin yanında? Her daim bir Norveç mucizesi bekliyoruz ama deplasmanda rakibinizi her seferinde yenemiyorsunuz işte, yenemeyince de yer almanız gereken bir turnuvanın dışında kalırsınız böyle.

Norveç maçı gibi bir maç bekliyordum ben aslında ama kendi attığımız golün kendimizi bozabileceği aklıma gelmemişti. Golü atınca oyun yapımız tamamen değişti. Bir futbol takımı psikolojik etmenlere bu kadar teslim olmamalıdır, bu kadar anlık yaşarsanız işler aleyhinize gelişince bahaneniz olmaz. Türkiye hangi düzende, hangi sistemde çıktı bu maça ya da böyle bir planı var mıydı hiç? Maç 1-0'ken yapılan 6-7 seri pas haricinde bu kadronun oynayabileceği oyunu sahada görmek güçtü. Estonya maçında geriye düşmemize rağmen önde işleyen bir şeyler gördük, bu maçta ise üstüne tamamen sünger çekilmişti üç gün önceki tecrübenin. Semih-Sercan tercihi belki gerekliydi ama Ceyhun hamlesinin mantıklı açıklaması var mı? Ceyhun henüz milli takım seviyesinde bir oyuncu değil, Trabzonspor'da kendini ilk 11 oyuncusu olarak kabul ettirebilmiş değil henüz. Son iki yıldır milli takımın düzenli oyuncusu olan Mehmet Topal, bence Türkiye liglerinin en formda oyuncusu olan Mustafa Sarp dururken defansif orta saha olarak Ceyhun'u denemenin elle tutulacak yönü yok. Pas trafiğini bozması, Emre Belözoğlu'nu yalnız bırakması ciddi hatalardı ama Ceyhun'a ne söyleyebiliriz ki şu seviyedeki bir maçta? Hamit de sağda ezilince Arda-Tuncay ikilisi Bosna orta sahasının arasında eridi, gitti. İkisi de bireysel olarak çaba gösterdiler ama bu kadar sert bir takıma karşı bireysel çabalarınızla nereye kadar gidebilirsiniz, gidemezsiniz işte. Üç pozisyon üst üste tekmeyi yer, oturursunuz, rakipten de birisi belki uyarı alır diye beklersiniz.

İşin hakem yönüne pek girmek istemiyorum aslında ama yıllardır maç izlerim, bu kadar rezil bir zaman yönetimi gösteren hakem görmedim. Daha ilk yarıdan topu almamaya, aut atışı başında dikilmeye başlayan kaleci Supiç, 83. dakikaya kadar uyarı dahi almadı, inanılır gibi değildi. Temiz bir 10 dakikayı eritti top başında. Portekizli hakemin de umrunda değildi zaten. Öyle ki sarı kartı gördükten sonra kendisine gönderilen topu almayıp yanından geçmesini, daha uzağa gitmesini bekleme yüzsüzlüğünü rahat rahat gösterebiliyordu. Kendisine atılan topu tekrar dışarı atacaktı zaten ilerleyen dakikalarda, oyuncularımızın önüne koydukları topu alıp aynı noktaya bir daha dikecekti. Bunların yanına 80-84. dakikalar arasında sakatlık numarasıyla topun oyunda bile kalmamasını ekleyince normal şartlarda 6-7 dakika uzatma bekliyordum en az ama bir yandan da bu ketum hakemin uzatmayacağını da biliyordum. Öyle de oldu, tertemiz geçmiş maçlarda verilen kısa bir uzatmayla geçiştirdi, gitti. Yanlış penaltı, kart veren hakem hata yapmıştır ama bu bana göre bir hata falan değil, futbolun ruhunu sakatlayan hasta bir tavırdır. Maç içi sertlikleri tamamen serbest bırakıp sarı kartları sadece 'pozisyon kesme' kriterine göre vermesi de cabasıydı. Faulün sertliği falan önemli değildi yani. Bu hakemi beğenenleri okudum, inanamadım açıkçası. Nedir bu işin kriteri, bizim bilmediğimiz başka bir şeyler mi var acaba?
Tüm bu absürdlüklere rağmen galibiyetin bir son vuruş uzakta olduğunu bilmek esas insanı kahreden. Sercan Yıldırım'ın verkaçlarla içeri girdiği ancak topu kaleciye nişanlıdığı pozisyon gol olsa belki yeni bir Norveç maçını konuşuyor olacaktık ama bazen de düşeş atamıyorsunuz, bazen de hep yek geliyor böyle. Arda'nın topu direkten döndüğünde zaten belli olmuştu topun içeri girmeye niyetinin olmadığı. Girizgahta dediğimiz gibi işinizi sağlama almazsanız, her daim mucize kovalarsanız iki turnuva üst üste göremeyen bir ekip olursunuz. Büyük ihtimalle evden izleyeceğiz turnuvayı, Estonya bize bir mucize bağışlamazsa. Aslında onun için de kurallara bir göz atmak gerekiyor. Genel averaj geçerliyse zaten geçmiş olsun da eğer Euro 2008 elemelerindeki gibi ikili averaj geçerliyse Estonya'nın koparacağı bir beraberlik haberini bekleyeceğiz. Bugüne kadar kendi torbasının altındaki hiçbir takıma puan kaptırmayan Bosna buna bu saatten sonra izin verirse tabii...