Galatasaray 0-1 Fenerbahçe || Sessiz ve Kederli...

Bugün Galatasaray tribünlerine büyük çoğunluğu resmi fiyatların çok ötesinde bedeller ödeyip gelen taraftarlarda, bir puan arkalarındaki Fenerbahçe'yi yenip hem ikinciliği büyük ölçüde cebe koymanın, hem de şampiyonluk yolunda derbi galibiyetiyle büyük bir adım atma beklentisi vardı. Galatasaray ev sahibiydi ve bugüne kadar kendine denk hemen her takıma karşı evinde başarılı bir mücadele ortaya koymayı bilmişti. Fenerbahçe maçı da ortam olarak Galatasaray'a ivme kazandıracak maç görüntüsündeydi fakat maçın ilk 10 dakikasını kenarda bırakırsak takım bunun pek de idrakına varmış gözükmüyordu. Fenerbahçe ise klasik bir derbi deplasmanı ekibi olarak Sami Yen'e çıkmış, arkada güçlü durup en azından yenilmemek istediklerini belli eden bir yapıda idiler, hele ki takımın en iyi oyuncusu Emre Belözoğlu'nun yokluğunda.

Maça soldan inen Caner'le etkili bir pozisyon bularak başlayan takım Galatasaray olmasına rağmen karşılıklı bir iki akın yapıldıktan sonra maç anlamsız bir 0-0 oyununa dönüştü. Geçen seneki maçı hatırladım tribünde, iki takımın da hücum yapacak, rakibi bozacak ve domine edecek gücü yok gibiydi. Halbuki geçen sene iki takım karşılaştığında ikisinin de yapacağı pek fazla bir şey yoktu şampiyonluk adına, maçın sonundaki kavganın çıkış noktası da o olmuştu zaten. Bu maçta izlediğim ilk yarının amaçsızlıkla açıklanacak hiçbir tarafı yok. Bu sefer tamamen Galatasaray'ın oyun yapısı, daha doğrusu yapısızlığı maçın kaderini çizdi.

Maç boyu tribünden Galatasaray'ın savunmada ve hücumda nasıl dizildiğini anlamaya çalıştım. Bir bakıyorum top rakip yarı sahadayken 5 stoper, 4 sağ kanat, bir sol kanat gibi abuk bir diziliş var, bir bakıyorum orta saha elemanı göremiyorum, başka zaman bakıyorum bu sefer forvet göremiyorum. Jo'ya ya da yerine sonradan giren Milan Baros'a Galatasaray hücum elemanları etkili bölgelere yakın bir yerlerde ortalama bir pas verebildi mi, ondan bile emin değilim açıkçası. Yalnız kalan forvetler, kağıt üstünde üçlü olan Elano, Sarp ve Topal'ın üçünün de ayrı telden çalması sebebiyle büyük ölçüde boş olan orta saha, daha kendi arasında hazırlık pası yapmaktan aciz bir defans hattı, kaleye gelen belki de ilk şutta topu içeriye alan bir kaleci. Bireysel performanslara fazla yoğunlaşmışız gibi gelebilir ama hakikaten irdelenecek başka hiçbir şey yoktu sahada. Birbiriyle iyi anlaşan ve zihinsel olarak bir bütün oluşturabilen bırakın bir takımı bir ikili bile göremedim. Defanstaki ayağı düzgün belki de tek oyuncu olan Lucas Neill'dan top alamayan bir orta sahası, birbirlerinden haberi olmayan bek ve kanat oyuncuları, takımdan zaten kopuk olan bir forveti vardı Galatasaray'ın. Böyle bir maçta birisi ilk dakika şokuyla da olsa iki pozisyon bulan bir takımın tek şansı da bu pozisyonları değerlendirmektir. Yapamıyorsanız da rakibin bulduğu gol sonrası iyice oyunu kilitlemesine, hatta kalecisinin topu kalçasıyla kontrol etmesini izler, taraftarınızın önünde rakip seyirciye oley çektirirsiniz. Takım olamazsanız size yapılan her şey mübahtır çünkü.

Fenerbahçe kapasitesince yapabileceklerini belirlemiş ve az önce de dediğim gibi kısır bir maç olmasının en akılcı yol olduğuna karar verip Emre'nin yokluğunda bütün hücum aksiyonunu Alex'in orta sahada çaldığı ve dağıttığı toplara bırakmış. Lugano'yla beraber sahanın en iyilerinden biriydi de Alex fakat buna rağmen deplasman ekibi de galibiyete rağmen gol pozisyonu üretmekte çok güçlük çekti, skor avantajından sonra bile. Selçuk Şahin, kısır maçta zoru denemenin ödülünü takımına kazandırdığı 2 puanla aldı ve maçın hikayesini yazdı. Fenerbahçeliler de bugün 40 küsürüncü kez izledikleri takımının ne yapıp ne yapamayacaklarını biliyorlardı sanırım, deplasmandan alınmış 1-0'lık galibiyete de kimse "niye pozisyon bulamadınız" diye itiraz etmeyecektir. Taraftarlarına son 20 dakikada yaşattıkları doyasıya sevinç bile yeterlidir herhalde. Galatasaray tribünlerinin anlamsız sessizliğiyle de birleşince herkesin hayatı boyunca bir kez yaşaması gereken bir deneyim olduğuna bugün kanaat getirdiğim deplasmanda ev sahibi seyirciyi susturup gönlünce bağırabilmenin hazzını yaşadılar. Kimsenin de onlara kızmaya da hakkı yoktur sanırım.

Galatasaray için bundan sonra şampiyonluk senaryoları yazmak suya yazı yazmaya çalışmaktan farksız, geçen seneki gibi bir Avrupa derecesi almak ve önümüzdeki sezonun yapılanmasına başlamak gerekecek bir an önce, olursa da Şampiyonlar Ligi elemelerine katılmaya çalışmak. Fenerbahçe müthiş bir engeli aşmış oldu bu şekilde, Kadıköy'deki Beşiktaş maçı onlar için yarışa net olarak dahil olma anlamını taşıyor artık. Önümüzdeki günlerde bolca konuşuruz şampiyonluk mücadelesini zaten, herhangi bir tartışmaya mahal vermeden kazanan Fenerbahçe'yi tebrik edip izninizle sırılsıklam olan üstümü değiştirmeye gideyim ben. Sessiz ve kederli...