Koca Kafa’dan Büyük Kaptan’a: Arda Turan

Galatasaray altyapısı için her zaman söylenen bir şey vardı. 87 jenerasyonu ligin tozunu atacak. Uğur’un yazdığı blogda alt yaş grup milli takım başarılarından falan bahsetmek benim boyumu aşsa da gözümüzün önünde büyüyen ve gün itibariyle Madrid’de soldan soldan bindirecek Arda için bir şeyler karalamak hakkımdır sanırım. Altyapıda ve okuduğu lisenin takımıyla elde ettiklerini hep kulaktan dolma olarak duysak da kendisiyle ilk tanışıklık 2004-2005 sezonunda Denizlispor maçında oldu. 65. dakikada  Ergün Penbe yerine giren genç tıfıl çocuğu az sayıda insan dışında ne tanıyan ne de umursayan vardı. Zaten bir daha da Ali Sami Yen zeminine o çok sevdiği A takım formasıyla çıkmak uzun süre beklemesi gerekecekti. 

Kadroda düşünülmeyen Arda’nın belki de İspanya’ya uzanan yolundaki belki de en önemli isimle karşılaşamsı 2005-2006 sezonunda Manisa’ya gitmesiyle gerçekleşiyordu. Hala devam eden yetenek olarak üst düzey ama fiziksel ve mental özellikleri zayıf kanat oyuncu yetiştirme geleneğine sahip bir altyapıdan çıkmıştı Turan. Ersun Yanal’ın elinde Serdar Özkan olmaktan kurtulacaktı Bayrampaşalı. Kendisini diğer bütün “yetenekli” oyunculardan ayıran en büyük özelliği üstün kayarak top kapma yeteneğini burada kazandı. Kazanan bir takımdan ziyade bir puan için bile her maç seviyesinin üstüne çıkması gereken bir ekipte olmak kafa olarak da gelişimini ilerletti. Fenerbahçe’yi 5-3 yendikleri maçta herkes tarafından konuşulmaya başlandı. Yaptığı iki asist dışında sarı-lacivertlilerin sol kanadını maç boyunca işlemesiyle dikkatleri üstüne çekti. 

Bu çıkışı üstüne küçüklük hayali olan parçalı formaya dönüşü de sürpriz olmadı. Biz onun gittikçe formu düşen Hasan Şaş ile dakikalarını paylaşacağını düşünürken sihirli bir olay oldu. Maradona’nın el verdiği onlarca oyuncudan biri olan Carrusca 9 ağustos 2006’da oynanacak Mlada Boleslav maçı öncesi sakatlandı. Artık Arda kadar tribünün de beklediği o fırsat gelmişti. Aslında bizim beklediğimiz yerde de başlamamıştı 66 numara. Ama sol tarafta öyle bir oynadı ki, yeni bir yıldızın doğuşuna şahit olmamızı sağladı. O maç sonrası ne Carrusca soran kaldı ne de Ribery. Sezonun devamında Arda’nın kariyerindeki kırılma anlarından biri daha gerçekleşecekti. Bordeaux karşılaşmasında bir an için kontrolünü kaybedip attığı kafa medya tarafından yaşayacağı ilk linç olacaktı. TSYD tarafından aldığı ödül geri alındığında yaptığı açıklama bütün Galatasaraylıların “Bu çocuk tamam” demesini sağladı. Benim en büyük ödülüm üstümdeki sarı kırmızı forma derken sesi titremişti. O senenin Arda’ya tek hediyesi de profesyonel kariyerinde Fenerbahçe’ye attığı ilk goldü. 

Gerets’in hücum futbolu sonrası Kalli’nin daha disiplinli futboluyla neler yapacak acaba diye düşünmemize fırsat bile vermedi 2008’de. Şu an efsane olan fotoğraf da o sezonda çekildi.  Sivas maçında A takım seviyesindeki ilk hat-trick’ini gerçekleştirerek şampiyonlukta büyük rol oynuyordu. Arda’nın şansı ya bu Galatasaray’da üçüncü sezonunda üçüncü teknik direktörüyle çalışmaya başlayacaktı 2009’da. Skibbe’nin oynattığı futbol belki de en çok ona yaramıştı ligin ilk yarısında. Kewell ile sağ kanat konusunda anlaşamasalar da sürekli değişerek hem takıma hem de kendi oyunlarına katkı sağlıyorlardı. Ama ne olduysa Almanya’da oynanan Hertha  Berlin maçında Lincoln’un kaptan olarak sahaya sürülmesiyle oluyordu.  İlk defa tribünle sürtüşüyordu Arda. Daha önce maç içinde Servet Çetin ile diyaloga girdiği için ufak bir tepki almıştı ama bu sefer insanlar acaba Arda gitmeli mi demeye başlamışlardı. Hikayenin kırıldığı nokta da burası oluyordu. Devre arasında bizim o benimsediğimiz 66 numara gitti, peşine de sevsek de sevmesek de her zaman takımın abisinde olan kaptanlık geldi. Hem de 10 numarayla beraber. 22 yaşında Metin Oktay olmaya zorlandı Koca Kafa. Büyük kaptan ilan edildi.

 Arda’nın ne kadar iyi bir kaptan olduğu hiçbir zaman sorun olmadı. Düşünceler hep aynıydı. 22 yaşında çocuk Servet’e nasıl kaptanlık yapar, baskıyı kaldıramaz daha çok genç. Turan da bol miktarda malzeme verdi insanlara. Ama ata sporumuz linç olduğu için bir verdiyse 5 üstüne gelindi. Son iki senesini sakatlık, medya ve yönetim baskısıyla geçiren 24 yaşında biri olarak dayanmaya çalıştı. Keşke hiçbir zaman Avrupa’ya gitmek istiyorum demeseydi. Hatta bunu Galatasaray’ı ve ülkemi temsil etmek istiyorum diyerek yapmasaydı. Ama kişisel kararlar üstünden o kadar vuruldu ki, bu konu sadece çizik kalır o kadar darbe üstüne. Beş yıl önce bugün başlayan hikaye, yine bir 9 ağustosta son buluyor. Arda gitsin kendini kurtarsın hiç diyemedim. Ortada kurtarılacak daha büyük bir sevda Galatasaray varken demem de abes olurdu zaten. Kendisine bundan sonra başarılar dilemek ve teşekkür etmek boynumun borcudur. Ama o Denizli maçında oyuna giren tıfıl çocuğu sevdiğim gibi sevemeyeceğim seni Büyük Kaptan.

Onur Saygın