Gönül'lerin Şampiyonluğu

İlk devre sona erdiğinde Fenerbahçe'nin ortaya koyduğu performans Galatasaray ve Beşiktaş'tan halliceydi. Daha oturaklı ve iş yapabilecek bir kadroları vardı elbette ama kazanan takım değillerdi, olacak gibi de gözükmüyorlardı. Bu kararlılığı ortaya koyabilmeleri bence önemli ve takdiri hak ediyor. Deplasmanda kazanamayan, iç saha galibiyetlerine bel bağlamış bir halden ikinci devrede tek beraberlik firesiyle tam 49 puan çıkardılar. Bu duruşu sergileyen adamların başında Alex de Souza gelebilir ancak bir yıldızı yukarıya çeken adamlar yanındaki arkadaşlarıdır ve Gökhan Gönül'ün, Emre Belözoğlu'nun, son dönemde Miroslav Stoch'un verdiği katkı burada çok çok mühim.

Şampiyonluğun görünen mihenk taşı belki Gaziantepspor maçı, orada kaybedilecek bir puan haftalar kala farkın dörde çıkmasını sağlayacaktı ve iş bitecekti ama Fenerbahçe bugün şamipyonsa bence bunu Türk Telekom Arena ve İnönü Stadı'nda aldığı altı puana borçlu. İki maçın hikayesi de gözümün önünde... Birer kez daha oynansa sanmıyorum ki Fenerbahçe iki maçı da kazansın ancak Telekom Arena'da topu alıp Alex'e içeri gir işareti yapan Gökhan Gönül ve Ferrari'nin desteğiyle İnönü'yü ikinci yarıda teslim alan kaptan bence en kritik virajı almalarını sağlayan isimlerdi.

Aykut Kocaman sezon başında fikirlerini sahaya yansıtmak istedi ama pratikte geçerliliği olmayanlarını ayıkladı, planını yeniden kurguladı ve doğru parçaları doğru sisteme yerleştirdi. 33 yaşındaki Alex de Souza, Zico'nun pas makinesinden sonra bu kez daha bitirici bir rolde şampiyonluğa yürüdü. Hakem hataları, açıklamalar, o, şu, bu... Elbette sinir bozan ve işin tadını kaçıran hatalar vardır ama dünyanın her yerinde güçlü futbol takımları mağdur edilmek istenmez, çekinilir. Galatasaray'ın bu sezon birçok hataya gıkını çıkaramıyor olması da aynı durum. Belki 'gönüllerin şampiyonu' olamayabilirler ama Gönül'lerin şampiyonluğa yürüyüşüne saygıyla bakmak gerek...